Błogosławiona WIKTORIA RASOAMANARIVO (1848 – 1894)

wspomnienie: 21 sierpnia

OWOCNA WYTRWAŁOŚĆ

„Uświęćmy się najpierw sami,

a potem zajmiemy się uświęcaniem innych”

Urodziła się w 1848r. w jednej z najznakomitszych rodzin Madagaskaru. Jej dziad ze strony matki oraz brat byli długoletnimi premierami tego kraju. Wychowana była w duchu najlepszych tradycji malgaskich. Wyznawała religię przodków. W wieku 13 lat w wyniku ewangelizacji prowadzonej przez jezuitów przyjęła chrzest św.
Za przynależność do Kościoła katolickiego była karana fizycznie, mimo to pozostała wierna Bogu. Pod wpływem rad misjonarzy zrezygnowała z zamiaru wstąpienia do zgromadzenia zakonnego, zdecydowała się realizować apostolstwo w swojej rodzinie i środowisku dworskim. Zgodnie z miejscowymi zwyczajami rodzina wydała ją za mąż za syna premiera Radriaka, alkoholika, gwałtownika, człowieka niemoralnego. Małżeństwo było dla niej bardzo trudne, wytrwała w nim, mimo, że nawet teściowie namawiali ją do rozwodu.
Pozostała wierną, gdyż konsekwentnie i poważnie traktowała nierozerwalność sakramentalnego małżeństwa, a także zdawała sobie sprawę ze zgorszenia, jakim byłby rozwód katolickiej księżniczki. Wielką jej radością było to, że przed śmiercią w 1887r. mąż został ochrzczony.
Kiedy w 1883r. misjonarze musieli opuścić wyspę, przyczyniła się do przetrwania Kościoła na Madagaskarze. Organizowała życie wspólnot wiernych i czuwała nad ich rozwojem. Obroniła przed zamknięciem szkoły katolickie. Objawiła się wtedy jej wielka siła ducha i talent organizacyjny. Po powrocie misjonarze zastali dobrze rozwijający się Kościół lokalny. Wiktoria zmarła po długiej chorobie w 1894r.
W homilii wygłoszonej podczas Mszy Św. beatyfikacyjnej 30 kwietnia 1989r. na Madagaskarze, Ojciec Święty Jan Paweł II podkreślił jej wierność małżeńską wystawianą na wielkie próby. „Jej zobowiązanie zostało przypieczętowane wobec Boga i dlatego nie zgodziła się na jego zakwestionowanie. Wspierana łaską, wbrew wszystkiemu szanowała swego małżonka i zachowała doń miłość, gorąco pragnąc, aby się nawrócił do Pana. I wreszcie doczekała się tej radości, że mąż przyjął chrzest”. Oprócz jej wielkiej pobożności i zaangażowania społecznego, Ojciec Święty zachęcał współczesne kobiety do naśladowania jej głębokiego rozumienia powołania do małżeństwa. „Wielu świadków opisywało jej cierpliwość: nie rezygnację, czy ucieczkę przed trudnościami, ale postawę głębokiego spokoju wobec wszystkiego co smuci lub rani, nawet wobec zła, które się potępia. Jej niestrudzona cierpliwość umacniała ją w chrześcijańskim postanowieniu dochowania wierności nienaruszalnym więzom małżeńskim, mimo upokorzeń i cierpień, które przyszło jej znosić. Tych, którzy się z nią spotykali, uderzała jej wewnętrzna radość. Zawsze, nawet w najgorszych sytuacjach, zachowywał pełen ufności optymizm.”
Od niej pochodzi dewiza, którą potwierdziła swoim życiem: „Uświęćmy się najpierw sami, a potem zajmiemy się uświęcaniem innych”. W Kościele wspominana jest 21 sierpnia.

Opracowano na podstawie: Regina Przyłucka, Święci świeccy świętego Papieża, Kraków 2011; Eleuteria, nr 89(1/2012).