Wycofałem wniosek o zbadanie ważności sakramentu małżeństwa – świadectwo Marcina

Kiedy otrząsnąłem się z pierwszego szoku, złożyłem wniosek do sądu biskupiego o stwierdzenie nieważności sakramentu. Byłem w rozterce. Miałem poważne wątpliwości czy sakrament zaistniał. Po dogłębnym badaniu okoliczności, nabierałem przekonania, że sakramentu po prostu nie było. Byłem rozgoryczony i pełen wyrzutów do Kościoła, że nie uchronił nas przed sobą. Miałem też żal do żony, że zrzuciła całą winę na mnie za zaistniałą sytuację. Siebie oskarżałem za tragedię, do której doprowadziłem naszą rodzinę. Chciałem od tego wszystkiego uciec i uwolnić żonę od zbędnego ciężaru. Wyrok sądu miał być dla mnie drogowskazem, którego potrzebowałem – co mam robić i jak ułożyć sobie resztę życia. Jednocześnie odzywał się we mnie głos wątpiący w rzetelne i uczciwe rozeznanie sprawy. Słyszałem z różnych stron w jaki sposób mam postępować, aby doprowadzić do stwierdzenia nieważności małżeństwa. Moim celem stawało się skompletowanie takich dowodów, dzięki którym sąd biskupi potwierdzi prezentowany przeze mnie rozwój wydarzeń. Przez dwa i pół roku żyłem w zawieszeniu.

Wiedziałem, że dopóki nie ma stwierdzonej nieważności, jest domniemana ważność i tak też traktowałem nasz związek, mimo niekonsekwencji w nazywaniu mojej żony (np. „mama moich dzieci” itp.). Cały czas się modliłem, przystępowałem regularnie do sakramentów i prosiłem Pana Boga o światło. Odpowiedź przyszła poprzez Jego Słowo, ludzi i wydarzenia. W okolicach naszej 15 rocznicy ślubu nabierałem pewności, że Pan Jezus był obecny w czasie naszego ślubu.

W tym samym czasie rozwijał się kryzys w kontakcie z moją żoną, która złożyła donos do instytucji samorządowych i kuratora. Przyczyną konfliktu było katolickie wychowanie dzieci. W konsekwencji kilkumiesięcznego procesu, częściowo zostały mi ograniczone kontakty ze starszymi córkami. Zrozumiałem, że żona bardzo potrzebuje miłości i mimo odczuwanego bólu, poczucia krzywdy i niesprawiedliwości postanowiłem jeszcze bardziej trwać w wierności przysiędze małżeńskiej.

Myślę, że motywem przewodnim była źle rozumiana miłość do żony – chciałem ją uwolnić od ciężaru, który włożyliśmy sobie na barki. Zdałem sobie sprawę, że jeżeli nadal będę udowadniał swoją i żony niedojrzałość w momencie zawierania ślubu, musiałbym zaprzeczyć sobie i wszystkiemu kim jestem. Mimo uwikłania się w toksyczne relacje rodzinne, różnorakie stany lękowe i uzależnienie się od siebie, wiedzieliśmy w czasie ślubu co i do kogo mówimy. Obecna dojrzałość, większa niż dwadzieścia lat temu, nie może podważyć fundamentu naszej tożsamości z przeszłości. Pan Jezus był na naszym ślubie gospodarzem – chciał naszego szczęśliwego małżeństwa i jako jedyny wiedział jak tego dokonać. W prezencie ślubnym dał nam doskonały plan na szczęśliwe życie. Byliśmy młodzi, oryginalni i zamiast wiary w Boga, mieliśmy wiarę w siebie. Z czasem, każde z nas poszło swoją drogą. Pan Jezus się tym nie zniechęcił. Miał plan B i przystąpił do jego realizacji, w momencie gdy udało nam się już wszystko doszczętnie rozwalić.

Dzięki całej tej historii zrozumiałem co oznacza błogosławieństwo Pana Jezusa dla naszego związku, uwierzyłem w Jego Słowo o nierozerwalności małżeństwa i postanowiłem jak najszybciej wycofać wniosek. Nie wiedziałem czy to jest możliwe, jak taka procedura wygląda i ile trwa. W poniedziałek 10 czerwca tego roku wysłałem maila do sądu biskupiego z prośbą o wycofanie wniosku. Ku mojemu zaskoczeniu, odpowiedź pozytywną otrzymałem już dwa dni później, w środę 12 czerwca. Mój wniosek został anulowany (bezwarunkowo). Od mojej decyzji mijają kolejne tygodnie. Czuję, że kamień spadł mi z serca i mogę w większej wolności, bardziej świadomie potwierdzić mój wybór Kasi ² jako mojej żony – bezwarunkowo i ostatecznie. Zdaję sobie sprawę, że wiele jeszcze czeka nas do przejścia, że droga może okazać się długa i wyboista, ale wiem też, że dobrze wybrałem i nie zawiodę się.

Marcin Maksymilian Maria