ZAPRASZAMY do przeczytania artykułu ks. Marka Dziewieckiego pt. „Konsekwencje przysięgi małżeńskiej”, który ukazał się w najnowszym 43 numerze „Przewodnika Katolickiego” z 27 października 2013 r. Tygodnik można kupić jeszcze np. w sieci EMPIK. Artykuł jest bardzo wartościowy, dlatego warto polecić/przekazać go współmałżonkowi, który np. uwikłany jest w drugi związek, w którym jest nieślubne dziecko i nie wie jaką drogę wybrać – zostać przy dziecku i matce dziecka czy wrócić do prawowitego współmałżonka.

Ks. Marek Dziewiecki, który jest Krajowym Duszpasterzem ds. Powołań (autorytet w sprawach dot. kapłaństwa i małżeństwa) przedstawia wykładnię nauki Kościoła katolickiego w sytuacjach najtrudniejszych i jakie w tym względzie obowiązują wskazania moralne.

Polecamy również artykuł z LOsservatore Romano pt. „Moc łaski”  autorstwa prefekta Kongregacji Nauki Wiary Arcybiskupa Gerhard Ludwig Müllera –  http://t.co/esGLCb4LSy .

Poniżej fragment ww. artykułu ks. Marka Dziewieckiego:

Duszpasterstwo związków niesakramentalnych

To dobrze, gdy ci, którzy opuścili małżonka, pragną pozostać w Kościele i chcą być objęci opieką duszpasterską. Chodzi natomiast o to, by adresowane do nich duszpasterstwo było zgodne z Ewangelią. Jezus wyjaśnia, że lekarza potrzebują chorzy, a nie ci, którzy się dobrze mają. Jednak lekarza potrzebują po to, by wyzdrowieć, a nie po to, by trwać w chorobie. Dziwna jest sytuacja, gdy ktoś z księży prowadzi duszpasterstwo ludzi żyjących w związkach niesakramentalnych w taki sposób, że w praktyce tworzy im komfort trwania w chorobie, zamiast stanowczo mobilizować ich do zdrowienia, czyli do nawrócenia i powrotu do opuszczonego małżonka. Jeśli ktoś dopuścił się zdrady, to jedyną zgodną z Ewangelią reakcją na własny grzech jest odejście od kochanki czy kochanka i powrót do małżonka z jeszcze większą miłością niż przed początkiem kryzysu. Także wtedy, gdy powrót miałby wiązać się z rozwodem cywilnym cudzołożnego związku.

Ma rację O. J. Woroniecki, gdy podkreśla, że drugie związki sakramentalnych małżonków są wobec Kościoła bardziej grzeszne od zwykłego konkubinatu, bo wynikają z bezpośredniego sprzeciwiania się prawu Bożemu, a przy tym stwarzają zobowiązania cywilne, które mogą być przeszkodą w powrocie do zobowiązań małżeńskich (por. Katolicka etyka wychowawcza, II/2, KUL 1995, s. 224). Niedopuszczalne jest relatywizowanie słów przysięgi małżeńskiej i uzależnianie ich wiążącego charakteru od zachowania małżonków po ślubie. Przysięga obowiązuje w jednakowym stopniu małżonków skrzywdzonych, jak i tych, którzy odeszli. Nie można usprawiedliwiać cudzołóstwa tym, że się zostało skrzywdzonym. Zawsze jest szansa na nawrócenie i pojednanie.  Tym, który leczy rany, uzdrawia i przywraca jedność małżonków jest Chrystus, obecny w ich sakramentalnym małżeństwie. To On jest pierwszym i najważniejszym świadkiem oraz obrońcą ich związku. To On daje siłę, by odzyskać wspólnotę małżeńską w każdej sytuacji, nawet – po ludzku patrząc – beznadziejnej.

http://www.przewodnik-katolicki.pl/nr/wiara_i_kosciol/konsekwencje_przysiegi_malzenskiej.html